مازیار خاتم با فیلم کوتاه «ژاکت» در چهل و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم ونکوور حضور دارد.

ماریکا: مازیار خاتم کارگردان فیلم کوتاه «ژاکت» با نام انگلیسی «The Sweater» فارغ‌التحصیل رشته تولید فیلم و تلویزیون از کالج هامبر است. او کارگردان و نویسنده ایرانی-کانادایی است که اغلب روایت‌هایش در فضایی غیرمعمول شکل می‌گیرد. خاتم مالک مشترک شرکت تولیدی Funny Bone Pictures در تورنتو تا کنون دوبار با فیلم‌های کوتاه Bump (2022) و Baba (2023) در جشنواره‌های کانادا و امریکا از جمله ساندنس حضور داشته است.  او هرگز ایران را ندیده و می‌گوید حدود ۷ سالی هست که با دوستانش فیلم کوتاه می سازد و «ژاکت» را با هزینه شخصی و بدون حمایت دولتی ساخته است.

این فیلمساز جوان درباره فضایی که در تازه‌ترین کار خود به تصویر کشیده، به ماریکا می‌گوید: من به دنبال این بودم که بتوانم قصه‌ام را درفضایی کاملا واقعی و مستند بسازم و از این نظر سینمای کیارستمی را خیلی دوست دارم و تلاش کردم با همان حیطه وارد شوم اما تفاوت بزرگی که کارهای من با سینمای این کارگردان بزرگ دارد در این است که من آن را با فضای کمدی ترکیب می‌کنم. در «ژاکت» هم می‌خواستم همه چیز در عین حال که جنبه فان دارد احساسات برانگیز و قابل تامل نیز باشد.

خاتم که درباره بازیگران این فیلم گفته است: به جز من و دوستانم تمام افرادی که می‌بینید آدم‌های واقعی هستند که از اصل قصه بی‌خبرند. به همین خاطر ما فیلمنامه‌ای مشخص و با جزئیات نداشتیم. در واقع باید با آنچه در دنیای واقعی رخ می‌داد پیش می‌رفتیم ببینیم چطور می‌شود. مثلا در سکانس مغازه من با ۳ دوربین رفتم اما دوربین‌ها در جاهایی تعبیه شده بودند که کسی آنها را نمی‌دید. چالش اصلی من این بود که چون فیلمنامه و قصه از پیش تعیین شده‌ای در کار نبود؛ هیچ ایده‌ای نداشتم ببینم قرار است الان با چه صحنه‌ای روبه‌رو شوم.

وی با اشاره به اینکه حدود یک هفته در این شرایط فیلمبرداری داشته، ادامه داد: من در سکانسی قرار است بدون اینکه پولی پرداخت کنم از مغازه خارج شوم و همانطور که می‌بینید کسی که آنجا کار می‌کند به دنبال من می‌آید و ادامه قصه شکل می‌گیرد. همه این صحنه‌ها طبیعی است و آن مرد در مغازه کار می‌کرد و از هیچ چیز خبر نداشت. البته با توجه به اینکه طبق قانون کانادا اگر قرار باشد از افراد فیلم بگیرید باید با رضایت و امضای خودشان باشد پس از پایان کار ما همه کسانی که در سکانس‌های مختلف بودند را در جریان گذاشتیم.

مازیار خاتم گغت: من از فیلم «کلوز آپ» کیارستمی ایده‌های زیادی گرفتم. اساسا این که بتوان آدم‌های واقعی را در موقعیت واقعی تصویر کشید اتفاق فوق‌العاده‌ای است که اگر در فضای کمدی شکل بگیرد جالب‌تر هم می‌شود. بنابراین من هم سعی کردم در فضایی مثل دوربین مخفی به نوعی همین کار را انجام دهم. به همین خاطر بیننده وقتی با کار من روبه‌رو می‌شود بین اینکه آیا این فیلم مستند است یا قصه از پیش تعیین شده دارد، سردرگم می‌ماند.

کارگردان فیلم «ژاکت» همچنین اضافه کرد: برای اینکه این فضا به درستی شکل بگیرد نمی‌توانستیم به افرادی که در فیلم هستند میکروفن وصل کنیم. به همین خاطر بعدا صداهایشان را دوبله کردیم و همین یکی دیگر از نکاتی است که بیننده نمی‌تواند حدس بزند کدام بخش واقعی و کدام بخش بازی است.

مازیار که در دوران قبل با حضور فیلم کوتاه «بابا» جایزه بهترین فیلم کوتاه جشنواره فیلم ونکوور را از آن خوده کرده در این باره گفت: «بابا» شخصی‌ترین فیلم من است که از زندگی خودم ساختم. این فیلم قصه ارتباط بین من و پدرم هست، در موقعیتی که من فارسی‌ام خوب نیست و پدر هم با زبان انگلیسی مشکل دارد. از آنجا که پدر و مادر من از هم جدا شده‌اند من به نوعی مترجم پدرم بودم و اتفاقا این فیلم هم نگاهی طنز به کل ماجرا دارد.

او در پایان درباره علاقه‌اش به سینما گفت: من ابتدا از تئاتر شروع کردم و فضای زنده روی صحنه را خیلی دوست دارم اما سینما چیزی دارد که هرگز در تئاتر به آن نمی‌رسم و آن تدوین است. به نظر من داستان قوی آن است که بتوان بارها و بارها سراغش رفت و دست به اصلاح زد. به همین خاطر تحصیلاتم را در فیلمسازی ادامه دادم و امروز با علاقه نوشتن فیلمسازی و تدوین را دنبال می‌کنم.