نکته: این متن سپتامبر 2022 نوشته شده است.

مثلاً قرار بود امروز به اندازه خودم (که بسیار کم و کوچک است) در افتتاحیه «فستیوال بین‌المللی فیلم ونکوور» صدای #مهسا_امینی باشم.
به این صورت که بعد از هفته‌ها نامه نگاری با برگزارکنندگان، بالاخره توانسته بودم دو روز قبل از مراسم با آنها جلسه ای ترتیب دهم و درخواست کنم تا در مراسم افتتاحیه و طول جشنواره فرصتی برای بیان آنچه این روزها در ایران می‌گذرد، بدهند.

با هر کس که فکر می‌کردم برای ایده پردازی می‌تواند مفید باشد صحبت کردم تا مطمئن شوم دست پُر سراغ شان می‌روم و از بانیان فستیوال ، نه، نمی‌شنوم.

همزمانی این جلسه در همان روزی که فیلم حضورم در اعتراضات مردمی به عنوان جاسوس پخش شد، چنان من را درگیر موجی از توهین، تهدید و فحاشی و مزاحمت ها ... کرد که فقط توانستم جسمم را به جلسه برسانم و تقریباً هیچ چیزی از آنچه بین مان رد و بدل شد، خاطرم نیست.
امروز در خانه نشستم و با برگرداندن لباسم به کمد، به خودم گفتم این فرصت برای همیشه از دست رفت. قطعاً برای خیلی ها کل این داستان و اینکه چه آینده‌ای در انتظار من است اهمیتی ندارد.
علی‌رغم تلاش همه کسانی که وفادارانه کنارم بودند تا این اتهام از من برداشته شود، فضای بی در و پیکر مجازی همچنان شرایطم را پیچیده کرده و بنا به توصیه، تا زمانی نامعلوم چاره ای جز خانه نشینی ندارم.
اینها را نوشتم تا بگویم بلاهت انسانی که به جای گفت‌و‌گو سعی در بی آبرو کردن من داشت و ترکیبش با جماعتی که شور دستجمعیِ «بازنشر بی پشتوانه» را به شعور اجتماعی ارجح دانستند، باعث شد به یک اصل معتقد شوم:
«بار کج قطعاً به منزل می‌رسد چون خانه اندیشه و تفکر از پای بست ویران است»
سرتان سلامت
ذهن تان پاک
شرّ بدذات از شما دور
همچنان کنار همیم تا روزی که #زن_زندگی_آزادی به حق معنا شود
#زیر_پوست_غربت #ژن_ژیان_ئازادی #زنده_به_گور_کردن_دختران #مهسا_امینی #محیا_رضایی_کلانتری